रात्रीचा अंधार, आणि पावसाचे हलके थेंब. पोलिस व्हॅनमध्ये सब-इन्स्पेक्टर महेश पाटील एकटेच गावाकडे तपासासाठी निघाले होते. रस्ता सुनसान. फक्त टायरांचा आवाज आणि दूरवर दिसणाऱ्या वीजेच्या चमकांनी वातावरण आणखी भयानक केले होते.
अचानक, हायवेच्या वळणावर एक माणूस हात दाखवून व्हॅन थांबवतो. अंगात पांढरा शर्ट, काळी पँट, चेहऱ्यावर थकवा, आणि डोळ्यांत एक अजब उदासी.
“साहेब, थोडं पुढे माझ्या गावापर्यंत सोडाल का?”
महेशने मान डोलावली. प्रवासात तो माणूस फारसं बोलला नाही. काही अंतरानंतर, “इथे थांबा” असं म्हणत तो उतरला.
दोन दिवसांनी महेश यांना कळतं—ज्याला लिफ्ट दिली, तोच काही दिवसांपासून बेपत्ता असलेला मनोज देशमुख. आणि आता त्याचा मृतदेह एका ओसाड शेतात सापडला होता. हत्या प्रकरणावर महेशचीच नेमणूक झाली.
काळ गेला. एक महिना उलटला. पुन्हा एके रात्री, तसाच पावसाळी अंधार, आणि महेश त्याच रस्त्यावर गस्त घालत होते. अचानक त्याच वळणावर—तोच माणूस पुन्हा दिसला! चेहऱ्यावर तीच उदासी, पण या वेळी त्याच्या डोळ्यांत रागही होता.
“साहेब, या वेळी मी तुम्हाला एका ठिकाणी घेऊन जाणार आहे… माझ्या खुनाचा तपास करायचा आहे ना? चला.”
महेश नि:शब्द झाले. व्हॅन आपोआप त्या माणसाच्या सांगण्यावरून वळू लागली. काही वेळात ते एका ओसाड शेतात पोहोचले—नेमकं तेच ठिकाण जिथे मनोजचा मृतदेह सापडला होता.
“इथून सुरुवात झाली… मी भ्रष्टाचारविरोधी तक्रार केली होती. मी निरपराध होतो, पण वरिष्ठ अधिकाऱ्यांनी माझ्याविरुद्ध खोटा गुन्हा दाखल करायचा ठरवलं. तुझ्याकडे मी पुरावे दिले होते… आठवतंय का?”
महेशचा श्वास अडकला. हो—त्याच्याकडे मनोजने पुरावे दिले होते. पण वरिष्ठ इन्स्पेक्टर जोशी यांनी त्याच्याकडून सगळी फाईल घेतली… आणि पुरावे नष्ट केले. महेशला तेव्हा काही बोलायची हिंमत झाली नव्हती. नंतर त्याच्या एका सहकाऱ्याने मनोजचा खून केला होता. (Ghost story in Marathi)
मनोज पुढे म्हणाला—
“तू थेट खूनी नाहीस… पण तू माझा आवाज गप्प करण्यासाठी त्यांना मदत केलीस. आता मी इथून सुटणार नाही… आणि तूही.”
पुढच्या क्षणाला वीज चमकली. महेशचा गळा थंड बर्फासारख्या हातांनी पकडला गेला. त्यांच्या शेवटच्या किंचाळीचा आवाज पावसात हरवून गेला. दुसऱ्या दिवशी गावकऱ्यांनी ओसाड शेतात पोलिस व्हॅन सापडली—रिकामी, फक्त ड्रायव्हर सीटवर ओले डाग आणि एका जुन्या तक्रारीची अर्धी जळालेली प्रत ठेवलेली…